Bizi onlar büyüttü, elimizden tuttu… Hepsi birer okul, üniversiteydi… Müşfik Kenter… Adile Naşit… Kemal Sunal… Tarık Akan… Halit Akcatepe… Cem Karaca… Barış Manço… Zeki Müren… Ayşen Gruda… Munir Özkul… Tuncel Kurtiz… Genco Erkal… Sayamam burada hepsini… Yol gösterdiler bize… Fazilet, vicdan, merhamet burçlarıydı onlar… Müzikleriyle, sinemalarıyla gönül telimize sokuldular zarifçe… Büyük gürültü kopardılar ruhumuzda “insanlık” manifestosuyla…

Bardaktan boşalırcasına yağdılar üzerimize unsurlarıyla, eğilmez bükülmez duruşlarıyla… Masmavi bir gökyüzü canlanıyordu şuurumuzda onlar kükreyip arz-ı endam ettiklerinde… Tertemiz, hilesiz, dürüst, en samimisinden bir rüzgar vururdu yüzümüze onlardan gelen imbat rüzgarıyla…

Evet kelamını ettiğim neslin naif meydan okuyucusu Edip Akbayram da veda etti bu dünyaya... Saatler 2 Mart 2025’te 19.30’u gösterdiğinde... Edip Akbayram eşsiz yorum ve sesiyle gönüllerdeki bütün tahtlara oturmuştu… Tim Burton sinemasından fırlamış üzere o efsanevi saçlarıyla ben onu biraz da Franz Kafka’nın gençlik yıllarına benzetirdim. İkisini bildik iki fotoğrafını yan yana açın anlayacaksınız benzerliği.

Edip Akbayram’ı 6 sene evvel tanıdım. Birinci telefon konuşmamızda çok heyecanlıydım. Tok, duru, şık sesiyle bendeki heyecanı çabucak yerle bir etti. Sonra Yılbaşı geceleri Halk TV’de yaptığım Görkemli Anılar Özel’e rahatsız olmasına rağmen sevgili kızı Türkü ile birlikte katıldı. Pandemin en ağır devriydi. Coronaya hiç aldırış etmedi ve sahnede 6 eser seslendirdi. O gece reyting rekorlarını birinci Edip Akbayram’la kırmaya başlamıştık. TRT’nin yasakladığı Edip Akbayram’ı Türkiye bağrına basmıştı o gece…

Sonra biz neredeyse her ay 3-4 kere telefonla konuşurduk. Yazları Avanos’a giderdi çok sevdiği eşi Ayten Akbayram’la… Orada da ziyaretine gittim. Nasıl hoş ağırlamıştı beni. “Serhancığım burada çocukluğumun o mahalle kültürünü yakalıyorum. Akşama hakikat kapıları açık meskenlerdeki samimi ve dürüst hisleri soluyorum” demişti.

Edip Akbayram bir “ilke” abidesiydi... Fetullah Gülen mükafatını hiç düşünmeden reddeden bir romantik, gerçek bir şovalyeydi… En üst seviyeden gelen halk konserlerini milyon dolarlık tekliflere karşın elinin karşıtıyla iten, “hayır” diyen sağlam duruşlu bir sanat adamıydı o…

2 sene evvel havaalanında İzmir’de gözaltına alındığımda birinci arayanlardandı… Emniyet mensubu iki memur beni söze götürürken araçta telefonum çaldı… Açabilirsin dedi memur kardeşlerim. Mikrofonu da açarak konuştuk. Birinci kelamı o eşsiz içten vurgusuyla “Serhancığımm” oldu… “Arkandayım, ağabeyin, dostun olarak, sen bu ülkeye lazımsın” diyerek devam etti. Polislerin ikisi de geriye dönerek “Vay be çabucak aradı ha Edip Akbayram” dedi. İkisi de onu çok dinlediklerini söyledi. Katiyetle içlerinden “Sesi, yorumu kadar insan tarafı da çok büyükmüş” demişlerdir…

Her sevgili kesinlikle kavuşamadığı sevdiğine Edip Akbayram’la ulaşmanın yollarını aramıştır… Kuş yollamıstır sevgiliye “sevgi kuşun kanadında” demiştir.
Kavuşmaya yakın sevgililer kırda diz dizeyken kesinlikle yan taraftaki teyplerinde “anama ana diyesin, babama baba diyesin sen bize gelin gelesin nerde kaldın hoş gelin” çalmamışsa ne olayım..

“Dışarda mevsim baharmış, gezip dolaşanlar varmış, geçmiyor günler geçmiyor” demeyen mukadderat mahkumu, hükümlü var mıdır sanki?
Umudumuzun yitip gittiği anlarda hangimizin imdadına yetişmemiştir “Güzel günler göreceğiz çocuklar, motorları maviliklere süreceğiz“…

Her konutta bir Edip Akbayram müziği duvarda çerçevede bir fotoğraf üzere duruyordur… Ailedendi o…
Kimisinde “Aldırma Gönül“, kimisinde “Deha Memed Emmi” kimisinde de “Eşkiya Dünyaya Hükümdar Olmaz” yankılanmıştır senelerce o meskenlerde…

O Yunus Emre’nin, Karacaoğlan’ın, Pir Sultan Abdal’ın, Mahzuni Şerif”in serin pınarından besleniyordu. Mahzuni Şerif’i andığımız Görkemli Hatıralar’a dayanamayıp telefonla bağlanmıştı… “Mahzuni Baba’nın bendeki yeri çok başkadır. O büyük bir devrimciydi, Amerika’ya kimse sesini çıkaramazken o meydan okumuş ve ‘katil Amerika’ demiştir.” Dedi.

Her müziği… Evet her müziği güzeldir, hoştur, bam telinden vurur.. Bir müziği makûs olmaz mı bir sanatkarın. Yok, berbat müziği yok işte. Edip Akbayram söylediği parçayı inandırıcı kılan yorumcuydu. Yaşardı her dizede Edip Akbayram. Biat edersiniz o kelamlara Edip Akbayram’la.. Size bir teklif pek bilinmez lakin “Adam olmak lisana kolaydır” müziğini bu yazıyı okurken dinleyin, sizi savuracaktır derin bir hüzne…

Hava nasıl oralarda üşüyor musun Edip Abi… Üşüyorsan şayet “Aldırma gönül, dosta selam olsun, aşkolsun sana çocuk, çok olun çocuklar” müziklerindeki her sözcük her harf örtü, battaniye, yorgandır artık o narin vücut ve ruhuna…

Bugün senin gidişine yas tutanları bir bilsen Edip Abi… “Çok olun çocuklar, denizler kadar, balıklar kadar” dediğin çocukların iki dudaklarının ortasında birer ip, köşe bucak seni arıyorlar… Kaldi ki sitem de ediyorlar… “hani Edip Abi bize ‘güzel günler göreceğiz’ demişti diye.. Hele “Bir çift öküz kâfi mi, bu türlü baca tüter mi” diyen Memed Emmi.. Hüzün dolu, çocuklarını, geçimi, yokluğu düşünmüyor seni düşünüyor… Sen ne diyorsun Edip Abi… Ağzının dolusu, var gücünle “Dünyaya hükümdar olmaz” dediğin eşkiyalar bile pes etmiş, senin yasını tutuyor… Daima bir ağızdan “Ustanın dediği oldu” diyorlar…

Ah Edip Abi ah… Haberin var mı? “Bekle bizi İstanbul” dediğin İstanbul’daki tüm martılar küsmüşler Marmara Denizi’ne, burunlarından soluyorlar vakitsiz gidişine…
“O kadar uzaklara gidemem,
tek dermanım sonsuzluğa atın beni” dediğin kuşların hepsi tünemişler bir yerlere, kesmişler tüm bağlarını “Yâr gözüne, kuş izine gülümsedik” dediğin gökyüzüyle, uçmuyorlar bugün… Sana ağlıyorlar… Haberin var mı Edip Akbayram…