Korku, insan ruhunu zincire vurur, hamaseti gölgede bırakır. Galatasaray ve Fenerbahçe bu gece o endişenin esiri oldu. Alanda kazanma isteğinden çok, kaybetme korkusu vardı. Ne cesurca atılan adımlar, ne de yürekten kopan hücumlar… Risk almadan, tutkuyu hissettirmeden oynanan bir oyunun doğuracağı tek şey vardı: ruhsuz, golsüz ve unutulmaya mahkûm bir 90 dakika. Futbol, cüretle güzelleşirken, bu gece temkinin soğuk yüzüne teslim oldu.
Galatasaray, elinde tuttuğu 6 puanlık avantajın verdiği özgüvenle alana adım attığında, tribünler derbi gecesinin o özel büyüsüne teslim olmuştu. Dönem boyunca atak gücünün ışığında parlayan, orta alandaki gücüyle rakiplerini ezen, ön alan baskısıyla soluklarını kesen Okan Buruk’un ekibi, yeniden kendi ritmini alana yansıtmak istiyordu. Ve elbette Osimhen… Nijeryalı golcünün bitiriciliği, bu büyük gecenin bahtını belirleyebilirdi.
Ancak derbilerin kendine mahsus bir ritmi, bir ruhu vardır. Bu gece, klasik senaryolardan biri yazılmayacaktı. Galatasaray topun hakimi olsa da, Fenerbahçe savunmasını aşmak bir bilmece üzereydi. Sarı-kırmızılılar, birinci yarıda oyunun mutlak denetimini ellerinde tutmalarına karşın, son dokunuşlarda eksik kaldılar. Osimhen’in auta giden baş vuruşu dışında, kaleye tehdit bile oluşturamadılar.

Fenerbahçe ise oyunu geriden kuran, sabırla bekleyen, lakin fırsatları daha çok yakalayan taraftı. Bilhassa sol kanatta Kostic’in taşıdığı toplarla Galatasaray savunmasını sınadılar. Lakin bu kısımda Sarı Lacivertlilerin dört cılız teşebbüsü de sonuçsuz kaldı. Birinci 45 dakika, futbol ismine büyük bir hayal kırıklığıydı. Orta alanda sıkışan oyun, atak tertiplerinden mahrum, temposuz ve kısır bir hale büründü. O denli ki, devre sona erdiğinde tabelaya ne bir gol, ne bir ofsayt, ne isabetli bir şut, ne de tek bir korner yazılabildi. Güya futbolun ruhu, bu 45 dakikaya uğramamıştı.

İkinci yarıya her iki ekip da biraz daha iştahlı başladı. Lakin gol yeme korkusu, ayaklara görünmez zincirler vuruyordu. Alanda bir kararsızlık, bir tereddüt havası hakimdi. Ancak kazanmak zorunda olan taraf Fenerbahçe’ydi ve risk almak zorundaydı. İşte tam bu noktada iki atak birden yaptı; Amrabat ve Djiku oyuna dahil oldu. Bu değişikliklerle birlikte Sarı Lacivertliler, Galatasaray kalesine daha sık inmeye başladı. Bilhassa kornerlerde yaratılan tehlikeler Galatasaray kalesini zorladı.
Ancak bu teşebbüsler de sonuçsuz kaldı.
Golsüz beraberlik hiç elbet Galatasaray için çok büyük bir avantaj.
Kalan 13 haftaya 6 puan fark ve ikili averaj üstünlüğüyle giriyor.
Sarı Kırmızılılar için şampiyonluk göründü diyebiliriz.
Fenerbahçe kazanmak zorundaydı, kazanacak bir futbol sergileyemedi.
Sarı Lacivertliler için şampiyonluk mucizelere kaldı kanımca.