3 Mart 1903…
122 yıl evvel bugün, Beşiktaş semtinin dar sokaklarında, baharın birinci günleri kendini hissettirse de İstanbul’un o kendine has serin rüzgarı denizden yükselip taş konakların ortasına sinmişti.
O günlerde Osmanlı İmparatorluğu, tarihinin en çalkantılı periyotlarından birini yaşıyordu. Değişim kapıdaydı. Kimi vakit sancılı, kimi vakit umut doluydu. İşte tam da bu türlü bir vakitte, bir küme genç, sporun sadece bir cümbüş değil, bir kurtuluş, bir dayanışma vesilesi olduğuna inanıyordu.

Serencebey Yokuşu’nda bir meskenin içinde, bir masa etrafında toplanmışlardı. Fuat Balkan, Mehmet Şamil ve arkadaşları… İçlerinde hem askerler hem de spor tutkunu gençler vardı. O günlerde spor, bilhassa de futbol, İstanbul’un sadece makul kesitlerinde oynanıyordu. Beyoğlu’nda yabancı kulüpler alanlarda uzunluk gösterirken, bu toprakların gençleri ise ya uzaktan izlemek ya da gizlice kendi ortalarında futbol oynamak zorundaydı.

Fuat Balkan derin bir nefes aldı ve gözlerini arkadaşlarına çevirdi:

“Bizi bir ortaya getiren şey yalnızca spor değil… Biz, Beşiktaş’ın ismini İstanbul’a, hatta tüm Osmanlı topraklarına duyuracak bir kulüp kurmalıyız!”

Odada bir an sessizlik oldu. Sonra Mehmet Şamil gülümsedi.

“Eğer yapmazsak, kimse bizim yerimize yapmayacak.”

Başlarını salladılar. Karar alınmıştı. O gece, Beşiktaş Rahmet Jimnastik Kulübü’nün temelleri atıldı. O devirlerde futbol şimdi kulübün bir kesimi değildi jimnastik, güreş ve boks üzere sporlarla yola çıkmışlardı. Lakin bu, Beşiktaş’ın ilerleyen yıllarda İstanbul’un spor sahnesindeki en güçlü oyunculardan biri olmasını engelleyemeyecekti.

Yıllar ilerledikçe, kulüp büyümeye başladı. 1911 yılında, Erdem Bey’in önderliğinde futbol da resmi olarak kulübün bünyesine katıldı. Artık Beşiktaş, yalnızca bir jimnastik kulübü değil, gerçek bir spor ekolüydü. Şeref Bey ve arkadaşları, futbolu Beşiktaş’ın ruhuna işlediler. Artık semtin her köşesinde, çocuklar Beşiktaş forması hayal ederek top peşinde koşuyordu.

Yıllar geçmiş, Beşiktaş artık İstanbul’un en güçlü kadrolarından biri haline gelmişti. 1940’lı yıllarda, ekibin alandaki çabası değişik bir kimliğe bürünmüştü. 1941 yılında oynanan bir maçta, Beşiktaş rakibini büyük bir üstünlükle yenmişti. Tribünlerdeki coşku doruktayken, bir taraftar haykırdı.
“Kara Kartal üzere saldır Beşiktaş!”
Bu kelamlar, artık Beşiktaş’ın yeni lakabı olacaktı. Zira Beşiktaş alana çıktığında, pes etmeyen, sürekli saldıran, yüreğiyle oynayan bir kadro olarak anılmaya başlanmıştı.

Ancak Beşiktaş’ı sırf alandaki çaba tanımlamazdı. Beşiktaş, birebir vakitte onurun, dürüstlüğün ve vefanın grubuydu. İşte tam da bu bedellerin beden bulmuş haliydi Süleyman Seba. 1984 yılında Beşiktaş Kulübü Başkanlığı’na seçildiğinde, yalnızca bir futbol kulübünü değil, bir camiayı da omuzlarına almıştı. Onun periyodunda Beşiktaş, yalnızca alanda değil, karakteriyle de büyüdü. “Beşiktaşlılık bir duruş sıkıntısıdır.” kelamlarıyla, siyah-beyazlı renklere gönül veren herkesin nasıl bir kıymet taşıdığını anlattı.

Onun başkanlığındaki Beşiktaş, hem başarılarıyla hem de duruşuyla futbol tarihine geçti. 1990’ların başında Gordon Milne idaresinde kazanılan üç şampiyonluk, Metin-Ali-Feyyaz efsanesi ve Türk futboluna kazandırılan genç yetenekler, Seba’nın vizyonunun birer yansımasıydı. Lakin onun en büyük mirası, Beşiktaş’a kazandırdığı karakterdi. Futbol sırf bir oyun değildi, onurlu bir çabanın, centilmenliğin ve aidiyetin ta kendisiydi.

Süleyman Seba, Beşiktaş’ın sırf bir spor kulübü değil, bir ruh olduğunu herkese hatırlattı. Beşiktaş forması giyen her oyuncu, bu semtin çocuklarının hayallerini alana taşır.

Ve o gün Serencebey’de yankılanan o birinci heyecan, bugün hala tribünlerde, caddelerde ve denizin kıyısında yankılanmaya devam ediyor:

“Kara Kartal geliyor!”