Muhteşem bir maç oldu.
Adeta bir heyecan fırtınasıydı.
Fenerbahçe’nin vefatın eşiğinden dönüp tekrar dirilmesinin öyküsü şöyleydi.
Fenerbahçe için bu maç, sadece bir futbol müsabakası değil, şampiyonluk yolunda hayati bir imtihandı.

Galatasaray’ın dün gece Konyaspor’u mağlup ederek puan farkını 9’a çıkarması, sarı-lacivertliler için bu maçı adeta bir “olmak ya da olmamak” sorununa dönüştürmüştü. Mümkün bir puan kaybı, yalnızca puan tablosundaki rakamsal bir gerileme değil, birebir vakitte umutların solduğu bir akşam manasına gelecekti.

Karşılarında ise kolay lokma olmayan, direnci yüksek bir rakip vardı: Göztepe. Ligin savaşçı ruhuyla tanınan takımlarından biri… Alanda yeterli pres yapan, süratli ataklarla savunmayı dize getirebilen ve direk gole giden bir oyun anlayışıyla dikkat çekiyorlardı. Esasen ligin birinci yarısında İzmir’deki maçta 2 golle yenik duruma düşmesine karşın Fenerbahçe’ye kök söktürmüştü. O maçtan evvel Mourinho, “Göztepe’yi çok uygun tahlil ettik, önlemleri aldık” demişti. Yeterli tahlil etmedikleri Fenerbahçe’nin yediği gollerden ve 2-2’lik skordan belirli olmuştu.

Bu gece ise Mourinho’nun cezalı olması nedeniyle yardımcısı Foti, emsal bir cümleyi tekrar ederek, “Göztepe’yi ayrıntılı tahlil ettik, pres gücüne karşı gerekli önlemlerimizi aldık,” dedi. Lakin maçın birinci dakikalarından itibaren bu kelamların de gerçeği yansıtmadığı ortaya çıktı.

İlk 45 dakika boyunca alanda sergilenen oyun, Kadıköy’ün bu dönem tahminen de en güçlü anlarına sahne oldu. Göztepe, o denli bir tempoyla alana yayıldı ki Fenerbahçe’yi adeta alandan silerek her alanda üstünlük sağladı. Kadıköy’ün alışık olduğu görkemli atak futbol bu defa yerini, Göztepe’nin Juan’la bulduğu golün akabinde Tijanič ve Romulo’nun kaçırdığı fırsatlara bıraktı. Göztepe’nin alkışlanacak presi karşısında Fenerbahçe’nin nasıl ezildiği istatistiklere trajik bir formda yansıdı: Değerli gol konumu yok, kanatlardan orta yok, korner yok… Hepsi sıfır. Sıfıra sıfır, elde var sıfır.
Fenerbahçe’nin sıfırlarla dolu bu silik futbolunun ikinci yarı karnesine uygun notlar yazması adeta mucize üzere görünüyordu.
Ama futbol bazen mucizeler oyunu değil midir?
Bu defa mucize, ikinci yarıya bırakılmıştı. Kostiç ve Maximen oyuna dahil olduğunda, güya kulübeden alana sırf iki oyuncu değil, kaybettiği ruhunu tekrar bulan bir kadro çıkmıştı. Birinci yarıdaki o silik, etkisiz, ezik futbol, yerini bir terminatöre bıraktı. Tribünlerin suskunluğu bir anda coşkuya dönüştü.

Victor Hugo’nun Sefiller’de dediği üzere, “Gecenin en karanlık saatinde bile, yeni bir gün doğar.”
Kadıköy’de adeta gün yine doğdu. Artık her yerde basan, daima saldıran bir Fenerbahçe vardı alanda. O denli saldırdı ki, 10 dakikada En Nesyri’nin 2 şutu, Oğuz Aydın’ın da süper füzesiyle skoru bir anda 3-1’e getirdi. Ancak Göztepe Süper Lig’de son 15 dakikaları en yeterli oynayan, en çok gol atan gruptu. Kolay kolay pes etmeyeceği de biliniyordu. İzmir grubu son 10 dakika Kadıköy’e bir endişe rüzgarı üzere çöktü. 82’de Miroshi’nin golü tribünleri kısa müddetli titretti lakin 90 dakika sonunda kazanan Fenerbahçe oldu.

Peki birinci yarıda sefilleri oynayan Fenerbahçe’yi ikinci yarıda dirilten neydi sanki?
Mourinho’nun değişiklikleri mi, oyuncuların silkinmesi mi, taraftarın coşkusu mu?
Yoksa tüm topluluğun Romalı düşünür Seneca’nın kelamını hatırlaması mı?
“Gemisini yüzdürmek isteyen, fırtınaya dayanmayı öğrenmeli.”