8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü’nde barışı düşlemek

Dünya İşçi Bayanlar Günü’nü bayanların gözyaşları içinde, içimiz buruk kutluyoruz.
Yanı başımızda Suriye’de beşerler Selefi Cihatçı katiller tarafından katlediliyor. Bayanlar kaçırılıyor, körpecik yavrulara kıyılıyor…

Hem de Ramazan’da, Oruç ayında… Hem de İslam ismine… ‘Allah-u Ekber’ nidalarıyla vahşet ve zulüm!…

Suriye’de yerleşim yerleri yağmalanıyor. Beşerler konutlarını boşaltıp dağlara sığınıyorlar. Son iki günde 500’ün üzerinde Alevi can katlettiler. (Bazı mahallî kaynaklarda 7 bin kişinin katledildiğine dair de savlar bulunuyor.) Dünya devletleri hala üç maymunu oynamaya devam ediyor. Birleşmiş Milletler dut yemiş bülbül!

Lafa geldi mi anamız, bacımız, yarimiz; işimize geldi mi ayaklarının altı cennet olan, işimize gelmedi mi vay haline… Bayanlar, bizim bayanlarımız…
Yolda yürürken gülse sıkıntı olan, saçını kapatsa sıkıntı, açsa farklı bir kaygı olan bayanlar; bizim bayanlarımız..
Savaşta ganimet olan, barışta esareti bitmeyen…

‘Soframızdaki yeri öküzümüzden sonra gelen’

Kadınlar, bizim bayanlarımız..
***

Almanya’da akademisyen dostum Sevgili Doç. Zeliha Altuntaş’ın 8 Mart Dünya Bayanlar Günü nedeniyle kaleme aldığı fikirlerini sizlerle paylaşmak istiyorum.

Bir bilim insanı hassasiyetiyle İşçi Bayanlar Günü’nün manası ve kıymetini bakın nasıl da aklının ve vicdanının ışığında lisana getirmiş:

“8 Mart Dünya İşçi Bayanlar Günü’nde şiddet sarmalında, savaşların gölgesinde, umut siyasetini örgütlemek için barış güvercinleri düşlemek, günümüze bir ışık hüzmesi, bir umut, bir heyecan olarak ulu 8 Mart’ta inadına barışı düşlemek…

Küresel emperyalist güçlerin toprak paylaşımı, sosyo-ekonomik kriz, ekolojik ve iklim krizi, artan yoksulluk ve sefalet ile çoklu krizler çağındayız. Ortadoğu tekrar hâkim güçler tarafından şekillendirilirken, Suriye’de bilhassa Aleviler laik ve seküler hayat şekilleri ile tüm öteki halklar Selefi kümeler tarafından katledilmektedir. Biz bunları Ezidi Soykırımı’ndan da tanıyoruz, Ezidi bayanların köle pazarlarında tüm dünyanın gözü önünde ve insan onurunun yaralandığı vakitler hala belleğimizde…

Savaşlar da evvel gerçekler ölür ve savaşlar evvel bayan vücutlarında olur, en savunmasız, en saf çocuklar yara alır, şiddete, zulme tanıklık ederek bir jenerasyon yetişir, gözlerinde umut ve sevinç yerine adalete ve geleceğe olan inancı kaybolmuş, yaralanmış bir kuşak…
* * *
Anadolu’nun tarih sayfalarında yer alan “Bir Bayanın Mührünün bulunduğu birinci yazılı barış antlaşması” niteliğindeki Kadeş’den Puduhepa biz bayanlara sesleniyor:

“Kadınlar, beyaz baş örtülerinizi meydanlara bırakın, saçlarınızı rüzgara savurun, sesinizi yükseltin…

Ben Puduhepa! Kimseler bilmezken ben okuyacağım.

Bilge beşerler üzere ben de yazacağım.

Büyük beşerler üzere düşüneceğim. Yoluma çıkan manileri aşacağım.

Yıldızlar şahidim, kelamım söz olsun!” diyerek karanlığa meydan okur.

Anadolu’nun bilge kraliçesi Puduhepa M.Ö 1274 tarihinde Kadeş Barış Mutabakatı’na kocası III. Hattuşili ile birlikte mührünü basar. O mühür ki, bayan kolektif belleğinin bir halkası olarak en umutsuz olduğumuz günlerde Umudun Örgütlenmesi için politik bir özne alarak, bize ışık oluyor.

* * *

* * *

13.yy da Anadolu’da bir Kadıncık Ana…

Alevi – Bektaşi İnancının, öğretisinin, ideolojisinin oluşmasında, gelişmesinde ve de yayılmasında aktif olan, Yol’u kuran, Alevi-Bektaşi İnancı için güçlü bir kişilik olduğu üzere Anadolu’da yaşayan tüm kadim halklar ve kültürler için de bir bedel, bir kültürdür… Güvercin donunda Anadolu topraklarına gelen Hacı Bektaşi Veli’nin eşiti bu topraklara sevgi tohumunu ekerek 72 Millete bir nazarla bakma ideolojisini filizlendirmiş, “Barış”ı, “İyiliği” örgütlemiştir. Kadıncık Ana birebir vakitte tüm bilgeliği ile bir bayan örgütlenmesinin başındadır. “Bilgelik dişildir” demiş filozof Sophia…

Barışın lisanı de dişildir, bilgecedir!

Bu bilgelik kendisini hayatın gerçekliğinde sınar. Bacıyân-ı Rûm Bayanları Anadolu Selçuklu Devleti’nin baskıcı, ömür alanı tanımayan uygulamalarına karşı direnirler. Moğol istilacılarına karşı da varlıklarını, yurtlarını savunarak Ahi Teşkilatı ile birlikte güçlü bir direniş gösterirler.

* * *

Jan Assman, toplumların kolektif hafızalarının hatırlama ve unutma yolu ile inşa edildiğini söyler…
Günümüzde bayan gayreti büyürken ve etrafındaki her şeyi etkilerken biz de hatırlayacağız, hatırlatacağız! Rosa Luxemburg’u, Clara Zetkin’i ABD’ de ki Hindistan’da ki dokuma emekçilerini, Mahsa Amini’yi, Suriye’ de katledilen Alevi bayanlarını, Rasha Al-Ali’yi, tarlada, fabrikada, çalışan bayanları, her gün cins kırımına uğrayan, güvercin tedirginliğinde yaşayan ölen tüm bayanlar için haykıracağız ve hatırlatacağız.

Hafıza ve Bellek bayan çabası için stratejik değer taşımaktadır.

Egemenin, iktidar sahiplerinin içinde bulunduğumuz kültürel-politik matrikste erkeğin tarih sayfalarında olmayan bayanlar, Puduhepa’dan Christian de Plaza’dan, Kadıncık Ana’dan Clara Zetkin’den Rosa Luxemburg’ dan aldıkları ışık ile kendi tarihlerine de istikamet veriyorlar.

8 Mart Dünya İşçi Bayanlar Günü vesilesiyle Kadıncık Ana nezdinde tarihi yapan, lakin tarihi yazılmayan tüm bayanların anısı için bayanların tarihi çabasına ve kolektif hafızasına sahip çıkmak ismine tarih boyunca cinsiyetçi, ırkçı, ayrımcı, faşizan uygulamalara her türlü iktidar ve otorite bağlarına karşı kızkardeşliğini örgütleyerek barışı biz inşa edeceğiz.”

Muhabbetlerimle…